کژراهه های مدرن
ََواقعیت اینست که انسان گاهی حتی متوجه هم نیست
که چکار می کند و اگر هم بفهمد دیگر خیلی دیر شده ، اما خوبست بعضی وقتها آدم
اعتراف کند؛ نزد خودش، نزد دیگران، نزد خدای خودش.
اعتراف کند به ریز و درشت اشتباهاتش حتی به یک
دروغ، برخی اعتراف کنند به دروغهایی که نسبت به دین مسیح روا داشتند، مثلا به دروغ
بزرگ تثلیث!
اعتراف کنند به دروغی که نه با فطرت آدم سازگاری
دارد، نه با عقل آدم ونه با دین خدا؛ دروغی که از پس مانده ها و بقایای بت پرستی
به مسیحیت به ارث رسیده!
وحالا مسیحیان داغتر از بت پرستان بر آن اصرار دارند.
دروغی که آنقدر تکرار شده، تبدیل به حقیقت شده
ودیگر حتی خودشان هم باور کرده اند،دروغی عجیب غریب آنهم نسبت به دینی که مسیح خشت
خشت آنرا روی هم گذاشت.
دروغی که با شنیدن آن دلشوره بزرگی در دل آدم
ایجاد می شود که چطور تثلیث عین عقلانیت است و توحید ضد عقلانیت؟
ودرمان این دلشوره
بزرگ تنها یه چیز است، اینکه دیده می شود تنها کسانی تثلیث را می پذیرند که عقل را
انکار کنند ونه برعکس!
آری اعتراف آدم را راستگو می کند :
اعتراف به اینکه هر جا راهی در دین نیافتند راهی
ساختند!
اعتراف به اینکه همیشه دنبال راههایی بودند که
دیگران را وادار کنن که چیز هایی را بپذیرند که دوست ندارند!
وحال چه کند مسیح با این دروغهای بزرگ؟ چه کند
این مرد مظلوم که حرفش را نفهمیدند؟ شاید تنها مرهم دل او اعتراف باشد شاید!!!!!!!!!!
| قالب جدید وبلاگ پیجک دات نت |
